Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Direct bestellen bij:
‘Soms bestaat magie, en als het voorkomt is dat niet zelden op een podium. Ik mocht het meemaken tijdens de Boekenweek van 2015, toen ik samen met Corrie van Binsbergen en haar fantastische muzikanten in het Bimhuis een totaal geïmproviseerde voorstelling gaf. Zij met een elektrische gitaar in de hand, ik met mijn roman Godverdomse dagen op een godverdomse bol. Behalve een veredelde soundcheck diezelfde middag hadden we nooit eerder iets met elkaar gedaan. Improvisatie pur sang dus. Maar het kletterde en vonkte. Eén van die momenten waarop je als artiest weer weet waarom de woorden zo nu en dan uit hun boeken moeten treden, waarom de noten uit hun partituur. Wanneer we weer het podium afstapten hadden we als het ware geen enkele andere mogelijkheid meer dan te zeggen: dit was te mooi om waar te zijn, het zou zonde zijn indien wij het bij deze ene keer lieten.’ – Dimitri Verhulst
-
Verteller Dimitri Verhulst, Gitaar Corrie van Binsbergen. Mondharmonica & sopraansaxofoon Hermine Deurloo. Basklarinet & baritonsaxofoon Tini Thomsen, Viool Tineke de Jong, Altviool Esther Apituley, Cello Saartje van Camp, Prepared piano Albert van Veenendaal, Piano Nora Mulder, Bas Hein Offermans en Percussie Alan Purves.
-
In 180 pagina’s schetst Verhulst de geschiedenis van de mens, simpelweg als het aangeduid, vanaf het allereerste begin tot aan zijn magnum opus: de kernbom op Hiroshima, waarmee diezelfde mens boven de goden uitstijgt en in staat is al het leven op aarde te vernietigen. Bij mens moeten we overigens lezen: de blanke man. Vanaf het moment dat het uit het water kruipt – ’t schijt nog een laatste keer hevig in zee, zijn symbolisch geladen manier om een beslissing te onderstrepen – denkt het alleen maar aan eten en zich voortplanten. Goed, het tekent ook op rotsen, maakt zo iets uit niets, en vindt zelfs taal uit. Al komt die verdienste vooral het andere geslacht toe, want het is waar dat teven gaarne tetteren en dus de grootste bijdrage leveren.
Het probleem van het boek was echter dat ondanks de relatief beperkte omvang het te langdradig was. Meerdere critici merkten terecht op dat hoe virtuoos Verhulst het Vlaamse dialect ook in schrijftaal vat, het boek beter zou zijn geweest als korte novelle. Gitariste en componiste Corrie van Binsbergen zag gelukkig meteen de muziektheatrale potentie van dit boek dat meer heeft van een episch gedicht dan een roman, en dus voorgedragen moet worden, omgeven door muziek. Zij wist Verhulst voor dit project te enthousiasmeren en belangrijker: hij bracht de tekst terug tot de essentie. Gebleven is de voortdurend terugkerende vraag hoe laat het is. Het resulteert in een dramatisch veel sterkere tekst.
Verhulst blijkt bovendien veel meer dan een rasverteller. Hij is een uitmuntend performer die op precies de juiste momenten stemverheffing en armgebaren inzet. Tevens toont hij zich een niet onverdienstelijk mondharmonicaspeler. Al even indrukwekkend is de begeleiding van het negenkoppige ensemble onder leiding van Corrie van Binsbergen dat soepeltjes springt van een gemankeerd walsje naar Zappiaanse jazzrock en vrijwel alles daartussen. Haar eigen instrument, de gitaar, eist daarbij nadrukkelijk niet de hoofdrol op en voor iedereen is er wel een solo.
Van Binsbergen begint met een drone, vergelijkbaar met het ene akkoord waarmee Wagner zijn magnus opus Der Ring des Nibelingen begint, en net als bij Wagner wordt in deze voorstelling de muziek steeds complexer naarmate het zich ontwikkelt. Daarbij illustreert Van Binsbergen niet louter de tekst van Verhulst, maar ironiseert die ook.
Na ruim honderd minuten besluit de voorstelling met de vier laatste pagina’s van het boek, als de bom is gevallen. Die zijn niet bepaald hoopvol, maar hé, er klinkt mambomuziek. Als we dan toch met deze godverdomse bol ten onder moeten gaan, dan maar met een bigband als op de Titanic. Godverdomse dagen op een godverdomse bol combineert zo met opvallend veel joie de vivre een in ons land weinig vertoonde vorm van louter teksttheater met muziektheater, waarbij de tijd verglijdt alsof het niks is. Wat het – ondanks alle vergaarde kennis en macht – uiteindelijk ook is.